ლალი დათეშიძე, არჩილ შენგელია. სამედიცინო ენციკლოპედიური განმარტებითი ლექსიკონი ცენოგენეზი – 1. (cenogenesis ბერძნ.kainos – ახალი და genesis – წარმოშობა) – ემბრიონული განვითარების დროს ისეთი ახალი ნიშნების წარმოქმნა, რომლებიც წინაპრებს არ ახასიათებდათ. ამ ნიშნებს ჩანასახისთვის აქვს შემგუებლობითი მნიშვნელობა. ცენოგენეზური ნიშანია მაგ., თევზებში, ფრინველებში, რეპტილებსა და ძუძუმწოვრებში პროვიზორული ორგანოების წარმოქმნა. (ც. გაჩეჩილაძე, ნ. ჩიკვილაძე. ჰისტოლოგიის, ციტოლოგიის და
ქრონიკული ნეფრიტი – დაავადება თირკმლების პარენქიმის ორმხრივი დაზიანებითა და მათი ფუნქციების თანდათანობითი შემცირებით. დაავადება მიმდინარეობს ქრონიკულად, ზოგჯერ გამწვავებებით, ხშირად ხასიათდება ხანგრძლივი, მრავალწლიანი მიმდინარეობით. დაავადების განვითარებაში მნიშვნელობა ენიჭება ჰუმორული და უჯრედული იმუნიტეტის დარღვევებს; განასხვავებენ ქრონიკული ნეფრიტის რამდენიმე ვარიანტს. ჰიპერტონული ტიპის ნეფრიტი ხასიათდება არტერიული წნევის მომატებით და შარდში ცვლილებებით (პროტეინურია, ცილინდრურია), რომლებიც შესაძლებელია უმნიშვნელოდ იყოს გამოხატული. ჩივილები