როტარიტმილი. ფარმაკოთერაპიული აღწერები, გამოხმაურებები, აფთიაქები, ფასები, აქციები. 25 000 მედიკამენტი. ლალი დათეშიძის პროექტით 1996 წლიდან.
♦ როტარიტმილი აფთიაქებსა და ბაზებში, ფასები, აქციები, პრაისები, ინტერნეტ-აფთიაქები >>
♦ ჩაწერა საქართველოს Top – ექიმებთან >>
♦ უცხოეთიდან კონსულტაციები, დიაგნოსტიკა და მკურნალობა უცხოეთში >>
საერთაშორისო დასახელება (აქტიური ნივთიერება): ამიოდარონი/amiodarone
კლინიკურ-ფარმაკოლოგიური ჯგუფი: ანტიარითმიული პრეპარატები, კლასი III მოქმედების პოტენციალის გამახანგრძლივებელი პრეპარატები
შემადგენლობა
ერთი ტაბლეტი შეიცავს:
აქტიური ნივთიერება: ამიოდარონის ჰიდროქლორიდი 200 მგ.
დამხმარე ნივთიერებები: სიმინდის სახამებელი, ლაქტოზას მონოჰიდრატი, პოვიდონი (К90), მაგნიუმის სტეარატი, სილიციუმის კოლოიდური დიოქსიდი, პეპტიზირებული სახამებელი.
აღწერილობა: თეთრი ფერის მრგვალი ტაბლეტები გამყოფი ზოლით.
ფარმაკოლოგიური თვისებები
როტარიტმილი III ჯგუფის ანტიარითმული პრეპარატების ძირითადი წარმომადგენელია (რეპოლარიზაციის ინჰიბიტორთა ჯგუფი). იგი ავლენს ანტიანგინურ, კორონარების გამაფართოებელ, ალფა- და ბეტა-ადრენომაბლოკირებელ ეფექტს.
ამიოდარონის მოქმედების მექანიზმი განპირობებულია კარდიომიოციტების უჯრედული მემბრანების იონური არხების ბლოკადით (უმთავრესად – კალიუმის, ძალიან მცირე ოდენობით – კალციუმისა და ნატრიუმის), სინუსის კვანძის ავტომატიზმის შემცირებით, აგრეთვე ალფა- და ბეტა-ადრენერგული აქტივობის არაკონკურენტული დათრგუნვით.
ამიოდარონის ანტიარითმიული მოქმედება უკავშირდება მის გამოხატულ უნარს გაახანგრძლივოს მოქმედების პოტენციალი (3 ფაზა), რის შედეგადაც იზრდება რეფრაქტერული პერიოდების ხანგრძლივობა და მცირდება წინაგულისა და პარკუჭების მიოკარდიუმის აგზნება, რეფრაქტერული პერიოდის ხანგრძლივობა, წინაგულოვან-პარკუჭოვან გამტარ და ატრიოვენტრიკულური კვანძის დამატებით კონებში, რაც იწვევს სინუსის კვანძის ავტომატიზმის დაქვეითებას, გულის გამტარი სისტემის ყველა უბანზე იმპულსის გატარების შენელებას (ანელებს სინოატრიულ, წინაგულებისა და ატრიოვენტრიკულურ გამტარობას), იწვევს აგზნების დაქვეითებას. ამასთანავე, უცვლელი რჩება პარკუჭების გამტარობა.
პრეპარატის ანტიანგინური მოქმედება განპირობებულია მიოკარდიუმის ჟანგბადზე მოთხოვნილების შემცირებით (გულის შეკუმშვის სიხშირის შემცირებისა და პერიფერიული წინააღმდეგობის ზომიერი შემცირების ხარჯზე) და კორონარული სისხლისმიმოქცევის გაზრდით – კორონარული არტერიების გლუვ მუსკულატურაზე პირდაპირი ზეგავლენის გზით. პრეპარატი ხელს უწყობს გულის დარტყმითი მოცულობის შენარჩუნებას, აორტაში წნევისა და პერიფერიული სისხლძარღვოვანი წინააღმდეგობის შემცირებით. პრეპარატი რამდენადმე ამცირებს პერიფერიულ სისხლძარღვოვან წინააღმდეგობასა და სისტემურ არტერიულ წნევას. არ ახდენს არსებით გავლენას მიოკარდიუმის კუმშვადობაზე. უარყოფითი ინოტროპული ეფექტის არარსებობის გამო შესაძლებელია როტარიტმილის გამოყენება გულის უკმარისობის დროს.
სტრუქტურის მიხედვით ამიოდარონი თირეოიდული ჰორმონების მსგავსია, ამიტომ პრეპარატი გავლენას ახდენს თირეოიდული ჰორმონების ცვლაზე: Т3-ის Т4-ად გარდაქმნის ინჰიბირება (თიროქსინ-5-დეიოდინაზის ბლოკირება) და ამ ჰორმონების მიტაცების ბლოკირება კარდიოციტებისა და ჰეპატოციტების მიერ, რასაც მოჰყვება მიოკარდიუმზე თირეოიდული ჰორმონების მასტიმულირებელი გავლენის შესუსტება.
პრეპარატის ფარმაკოკინეტიკა მნიშვნელოვანი ინდივიდუალური მერყეობით ხასიათდება. შიგნით მიღების შემდეგ ამიოდარონი ნელა შეიწოვება. ერთჯერადი მიღების შემდეგ სისხლის პლაზმაში მაქსიმალური კონცენტრაცია მიიღწევა 3-7 საათში, თუმცა თერაპიული მოქმედება, ჩვეულებრივ, ვითარდება პრეპარატის მიღების დაწყებიდან ერთი კვირის (რამდენიმე დღიდან ორ კვირამდე) შემდეგ. ამიოდარონის ნახევარგამოყოფის პერიოდი ხანგრძლივია მაღალი ინდივიდუალური ვარიაბელურობით (ამიტომ დოზის შერჩევისას, მაგალითად გაზრდის თუ შემცირების შემთხვევაში უნდა გვახსოვდეს, რომ ამიოდარონის ახალი პლაზმური კონცენტრაციის სტაბილიზაციისათვის საჭიროა სულ მცირე ერთი თვე).
ფარმაკოკინეტიკის თავისებურებების გათვალისწინებით თერაპიული ეფექტის მისაღებად საჭიროა საწყისი გამაჯერებელი დოზის გამოყენება – ქსოვილებში პრეპარატის დაგროვების მიღწევის მიზნით. კუმულაციური ეფექტის არსებობა უზრუნველყოფს მოქმედების ხანგრძლივობას მკურნალობის შეწყვეტიდან 10-45 დღის განმავლობაში.
ამიოდარონის ყოველი დოზა (200 მგ) შეიცავს 75 მგ იოდს. ამიოდარონის ხანგრძლივი მიღებისას იოდის კონცეტრაციამ შეიძლება ამიოდარონის კონცეტრაციის 60-80%-ს მიაღწიოს.
ჩვენებები
გულის რითმის დარღვევის მკურნალობა და პროფილაქტიკა, მათ შორის სხვა ანტიარითმიული პრეპარატების მიმართ მდგრადი არითმიისა:
– პარკუჭოვანი არითმია, მათ შორის პარკუჭოვანი ტაქიკარდია და პარკუჭების ფიბრილაცია (მკურნალობა იწყება სტაციონარში გულდასმითი კარდიომონიტორული კონტროლის პირობებში);
– პარკუჭზედა პაროქსიზმული ტაქიკარდია: მორეციდივე მდგრადი პარკუჭზედა პაროქსიზმული ტაქიკარდიის დოკუმენტურად დადასტურებული შეტევები გულის ორგანული დაავადების მქონე ავადმყოფებში; მორეციდივე მდგრადი პარკუჭზედა პაროქსიზმული ტაქიკარდიის დოკუმენტურად დასაბუთებული შეტევები ავადმყოფებში გულის ორგანული დაავადებების გარეშე, როდესაც სხვა ჯგუფის ანტიარითმული პრეპარატები არ არის ეფექტური ან არსებობს მათი გამოყენების უკუჩვენება; მორეციდივე მდგრადი პარკუჭზედა პაროქსიზმული ტაქიკარდიის დოკუმენტურად დადასტურებული შეტევები ავადმყოფებში ვოლფ-პარკინსონ- უაიტის სინდრომით;
– მოციმციმე არითმია და წინაგულების თრთოლვა.
– რეაბილიტაციის პერიოდი მიოკარდიუმის ინფარქტის შემდეგ, თუ ანამნეზში არის მითითება ადრე აღნიშნულ არითმიული ეპიზოდების შესახებ. ამიოდარონი შეიძლება გამოყენებულ იქნას გულის რითმის დარღვევის სამკურნალოდ გულის იშემიური დაავადებისა და/ან მარცხენა პარკუჭის ფუნქციის დარღვევის მქონე პაციენტებში.
მიღების წესები და დოზები
პრეპარატი გამოიყენება მხოლოდ ექიმის დანიშნულებით!
როტარიტმილი მიიღება პერორალურად ჭამის წინ, საკმარისი რაოდენობით წყლის დაყოლებით.
დატვირთვის დოზა (“გამაჯერებელი”) დოზა: შეიძლება გამოყენებულ იქნას გაჯერების სხვადასხვა სქემები.
სტაციონარში: საწყისი დოზა, გაყოფილი რამდენიმე მიღებად, შეადგენს 600-800 მგ დღე-ღამეში (მაქსიმალური – 1200 მგ-მდე) 10 გრ ჯამური დოზის მიღწევამდე (ჩვეულებრივ – 5-8 დღის განმავლობაში).
ამბულატორიულად: საწყისი დოზა, გაყოფილი რამდენიმე მიღებად, შეადგენს 600-800 მგ დღე-ღამეში, 10 გ სუმარული დოზის მიღწევამდე (ჩვეულებრივ – 10-14 დღის განმავლობაში).
შემანარჩუნებელი დოზა: საწყისი დოზა სხვადასხვა ავადმყოფებში ვარირებს 100-400 მგ დღე-ღამეში. გამოყენებულ უნდა იქნას მინიმალური ეფექტური დოზა, ინდივიდუალური თერაპიული შედეგის შესაბამისად, დღე-ღამეში 3 მგ/კგ სხეულის მასაზე.
იმის გამო, რომ ამიოდარონის ნახევარგამოყოფის პერიოდი ძალიან ხანგრძლივია, შეიძლება მისი მიღება დღე გამოშვებით ან კვირაში 2 დღის გამოტოვებით.
საშუალო თერაპიული ერთჯერადი დოზა: 200 მგ; საშუალო თერაპიული სადღეღამისო დოზა: 400 მგ.
მაქსიმალური ერთჯერადი დოზა: 400 მგ. მაქსიმალური სადღეღამისო დოზა: 1200 მგ.
გვერდითი მოვლენები
გულ-სისხლძარღვთა სისტემის მხრივ: ბრადიკარდია (ძირითადად ზომიერად გამოხატული და დოზადამოკიდებული), ზოგჯერ (სინუსის კვანძის დისფუნქციის შემთხვევაში, ხანდაზმულ პაციენტებში) გამოხატული ბრადიკარდია და ძალიან იშვიათად – გულის გაჩერება: იშვიათად აღინიშნება – გამტარობის დარღვევა (სინოატრიული ბლოკადა, სხადასხვა ხარისხის ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა); ცალკეულ შემთხვევაში აღნიშნავენ არითმოგენულ მოქმედებას, ზოგიერთ შემთხვევაში – შემდგომი გულის გაჩერებით.
გრძნობათა ორგანოების მხრივ: მიკროდანალექი რქოვანას ეპითელიუმზე, ჩვეულებრივ – გუგის ქვედა არეში; რომელიც შედგება რთული ცხიმოვანი დანაშრევისაგან, ქრება პრეპარატის მოხსნის შემდეგ და არ მოითხოვს მკურნალობის შეწყვეტას. ზოგჯერ შეიძლება გამოიწვიოს მხედველობის დარღვევა – კაშკაშკა განათების პირობებში ფერადი შარავანდის ან არამკაფიო კონტურების გაჩენის სახით. აღწერილია მხედველობის ნერვის ნევრიტის/მხედველობითი ნეიროპათიის რამდენიმე შემთხვევა, ამიტომ ამიოდარონით მკურნალობის ფონზე არამკაფიო მხედველობის ან მხედველობის დაქვეითების განვითარების შემთხვევაში რეკომენდებულია სრული ოფთალმოლოგიური გამოკვლევის, მათ შორის ფუნდოსკოპიის ჩატარება, მხედველობის ნერვის ნევრიტის დადგენის შემთხვევაში პრეპარატის მიღება უნდა შეწყდეს.
საჭმლის მომნელებელი სისტემის მხრივ: გულისრევა, ღებინება, მადის დაქვეითება, გემოს შეგრძნების დაქვეითება ან დაკარგვა, სიმძიმის შეგრძნება ეპიგასტრიუმის არეში, განსაკუთრებით მკურნალობის დასაწყისში, რაც გაივლის დოზის შემცირების შემდეგ. სისხლის შრატში ტრანსამინაზების აქტივობის იზოლირებული მატება, ჩვეულებრივ – ზომიერი, რომელიც დოზის შემცირების შემდეგ ქვეითდება. შესაძლებელია ღვიძლის მწვავე დაზიანება ტრანსამინაზების მომატებით და/ან სიყვითლით, მათ შორის ღვიძლის უკმარისობის განვითარებით. ძალიან იშვიათად: ღვიძლის ქრონიკული დაავადებები. 6 თვეზე მეტი ხანგრძლივობის მკურნალობის შემდეგ სისხლში ტრანსამინაზების თუნდაც ზომიერი მომატების დროსაც კი ეჭვი უნდა მიტანილ იქნას ღვიძლის ქრონიკულ დაზიანებაზე.
სასუნთქი სისტემის მხრივ: აღწერილია ინტერსტიციული ან ალვეოლური პნევმონიტისა და პნევმონიასთან ერთად მაობლიტირებელი ბრონქიოლიტის შემთხვევები, ზოგჯერ ლეტალური გამოსავლით. აღწერილია პლევრიტის რამდენიმე შემთხვევა. ამ ცვლილებებს შეიძლება მოჰყვეს ფილტვის ფიბროზის განვითარება, თუმცა ეს ცვლილებები ძირითადად შექცევადია ამიოდარონის ადრეული მოხსნის და კორტიკოსტეროიდების დანიშვნისას (ან მათი დანიშვნის გარეშე). კლინიკური გამოვლინებები ჩვეულებრივ 3-4 კვირაში ქრება. რენტგენოლოგიური სურათისა და ფილტვების ფუნქციის აღდგენა მიმდინარეობს უფრო ნელა (რამდენიმე თვე). თუ პაციენტს, რომელიც ამიოდარონს იღებს, განუვითარდა გამოხატული ქოშინი ან მშრალი ხველა, საერთო მდგომარეობის გაუარესებით (მომატებული მოთენთილობა, სხეულის მასის შემცირება, სხეულის ტემპერატურის მომატება) ან გაუარესების გარეშე, საჭიროებს გულმკერდის რენტგენოგრაფიის ჩატარებას და საჭიროების შემთხვევაში, პრეპარატის მოხსნას. ძალიან იშვიათად: ბრონქოსპაზმი მძიმე სუნთქვითი უკმარისობის მქონე პაციენტებში, განსაკუთრებით პაციენტებში ბრონქული ასთმით; მწვავე რესპირატორული დისტრეს სინდრომი, ზოგჯერ ლეტალური გამოსავლით და ზოგჯერ უშუალოდ ქირურგიული ჩარევის შემდეგ (ნავარაუდებია ჟანგბადის მაღალ დოზასთან ურთიერთქმედების შესაძლებლობა).
ენდოკრინული დარღვევები: აღინიშნება ჰიპოთირეოზი მისი კლასიკური გამოვლინებებით: სხეულის მასის მომატება, შემცივნება, აპათია, დაქვეითებული აქტივობა, ძილიანობა, ამიოდარონის მოსალოდნელ მოქმედებასთან შედარებით მეტად გამოხატული ბრადიკარდია. დიაგნოზი დასტურდება სისხლის შრატის თირეოტროპული ჰორმონის მომატებული დონის გამოვლენით. მკურნალობის შეწყვეტის შემდეგ ფარისებრი ჯირკვლის ფუნქციის ნორმალიზაცია აღინიშნება მკურნალობის შეწყვეტიდან ჩვეულებრივ 1-3 თვეში. სიცოცხლისათვის საშიშ სიტუაციაში შეიძლება ამიოდარონით მკურნალობის გაგრძელება, დამატებით L-თიროქსინის დანიშვნის, სისხლის შრატში თირეოტროპული ჰორმონის კონტროლის ქვეშ. ჰიპერთირეოზი, რომელიც შეიძლება გამოვლინდეს როგორც მკურნალობის დროს, ისე მისი დასრულების შემდეგ (აღწერილია შემთხვევები, როცა ჰიპერთირეოზი განვითარდა ამიოდარონის მოხსნიდან რამდენიმე თვეში). ჰიპერთირეოზი მიმდინარეობს უფრო ფარულად, რამდენიმე სიმპტომით: სხეულის მასის უმნიშვნელო, მაგრამ აუხსნელი დაკარგვა, ანტიარითმიული და/ან ანტიანგინური ეფექტის შემცირება; ხანდაზმულ პაციენტებში ფსიქიკური აშლილობა და თირეოტოქსიკოზის მოვლენებიც კი. დიაგნოზი დასტურდება სისხლის შრატში თირეოტროპული ჰორმონის (ზემგრძნობიარე კრიტერიუმის) დაქვეითებული დონის გამოვლენით. ჰიპერთირეოზის გამოვლენის შემთხვევაში ამიოდარონი უნდა მოიხსნას. ფარისებრი ჯირკვლის ფუნქციის ნორმალიზაცია ჩვეულებრივ აღინიშნება პრეპარატის მოხსნიდან რამდენიმე თვეში. ამასთანავე, კლინიკური სიმპტომატიკა ნორმალიზდება უფრო ადრე (3-4 კვირაში), ვიდრე ფარისებრი ჯირკვლის ჰორმონების დონისა. მძიმე შემთხვევას შეიძლება მოჰყვეს ლეტალური გამოსავალი, ამიტომ ამ დროს საჭიროა სასწრაფო სამედიცინო ჩარევა. ყოველ ცალკეულ შემთხვევაში მკურნალობა უნდა შეირჩეს ინდივიდუალურად. თუ ავადმყოფის მდგომარეობა უარესდება – როგორც თავად თირეოტოქსიკოზის, ისე მიოკარდიუმის ჟანგბადზე მოთხოვნილებასა და მიწოდებას შორის საშიში დისბალანსის გამო, რეკომენდებულია მკურნალობის დაუყოვნებლივ დაწყება კორტიკოსტეროიდებით (1 მგ/კგ) საკმაოდ დიდი ხნის მანძილზე (3 თვე). ამ სინთეზური ანტითირეოიდული პრეპარატების გამოყენების ნაცვლად, რომლებიც შეიძლება ამ შემთხვევაში ყოველთვის ეფექტური არ აღმოჩნდეს. ძალიან იშვიათად შესაძლებელია ანტიდიურეზული ჰორმონის სეკრეციის დარღვევის სინდრომის გამოვლენა.
კანის მხრივ: შეიძლება აღინიშნოს ფოტოსენსიბილიზაცია, ამიტომ პაციენტი უნდა გაფრთხილებულ იქნან იმის შესახებ, რომ მკურნალობის პროცესში საჭიროა ინსოლაციისა და ულტრაიისფერი დასხივებისაგან თავის არიდება. რადიოთერაპიის დროს შეიძლება განვითარდეს ერითემა. მკურნალობის შეწყვეტის შემდეგ პიგმენტაცია ნელ-ნელა ქრება. არსებობს კანზე გამონაყრის (ჩვეულებრივ – ნაკლებად სპეციფიური) მონაცემები, აგრეთვე ექსფოლიაციური დერმატიტის ცალკეული შემთხვევები (პრეპარატთან კავშირი დადგენილი არ არის). შესაძლოა ალოპეცია.
ცენტრალური ნერვული სისტემის მხრივ: ტრემორი ან სხვა ექსტრაპირამიდული სიმპტომები, ძილის დარღვევა, მათ შორის კოშმარული სიზმრები. იშვიათად: სენსომოტორული, მოტორული და შერეული პერიფერიული ნეიროპათია და/ან მიოპათია, რომელიც ჩვეულებრივ შექცევადია პრეპარატის მოხსნის შემდეგ. ძალიან იშვიათად: ნათხემისმიერი ატაქსია, ქალასშიდა კეთილთვისებიანი ჰიპერტენზია (თავის ტვინის ფსევდოსიმსივნე), თავის ტკივილი.
სხვა: ძალიან იშვიათად: ვასკულიტი, ეპიდიდიმიტი, იმპოტენციის რამდენიმე შემთხვევა (პრეპარატთან კავშირი დადგენილი არ არის), თრომბოციტოპენია, ჰემოლიზური ანემია, აპლაზიური ანემია.
უკუჩვენება
– პრეპარატის კომპონენტების ან იოდის მიმართ მომატებული მგრძნობელობა;
– სინუსის კვანძის სისუსტის სინდრომი (სინუსური ბრადიკარდია, სინოატრიული ბლოკადა კარდიოსტიმულატორის არარსებობისას);
– II-III ხარისხის ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა და ჰისის კონის ფეხების ბლო¬კადა (კარდიოსტიმულატორის არარსებობისას);
– Qთ ინტერვალის თანდაყოლილი ან შეძენილი გახანგრძლივება;
– გულის მძიმე უკმარისობა;
– გამოხატული არტერიული ჰიპოტენზია, კოლაფსი, შოკი;
– ისეთ პრეპარატებთან ერთად მიღება, რომლებიც ახანგრძლივებენ QT ინტერვალს და იწვევენ პაროქსიზმული ტაქიკარდიის განვითარებას, მათ შო¬რის “პირუეტის” ტიპის (ტორსადე დე პოინტეს) პოლიმორფული პარკუჭოვანი ტაქიკარდია;
– მონოამინოოქსიდაზის ინჰიბიტორებთან თანადროული მიღება;
– ფილტვების ინტერსტიციული დაავადება;
– ფარისებრი ჯირკვლის დისფუნქცია (ჰიპო- და ჰიპერთირეოზი);
– ჰიპოკალემია, ჰიპომაგნემია;
– 18 წლამდე ასაკი (ეფექტურობა და უსაფრთხოება დადგენილი არ არის);
– ორსულობის II–III ტრიმესტრი.
ორსულობა და ლაქტაცია
ამიოდარონი ორსულებში მხოლოდ სასიცოცხლო ჩვენების შემთხვევაში ინიშნება, ვინაიდან პრეპარატი ზემოქმედებს ნაყოფის ფარისებრ ჯირკვალზე.
ლაქტაციის პერიოდში პრეპარატის გამოყენების აუცილებლობისას ძუძუთი კვება უნდა შეწყდეს.
განსაკუთრებული მითითებები
იმის გამო, რომ ამიოდარონის გვერდითი ეფექტი დოზადამოკიდებულია, პაციენტის მკურნალობა უნდა წარმოებდეს მინიმალური ეფექტური დოზებით, მათი შეძლებისდაგვარად შემცირების მიზნით.
ავადმყოფი უნდა გავაფრთხილოთ, რომ მკურნალობის დროს თავი აარიდოს მზის პირდაპირ სხივებს ან მიიღოს დამცავი ზომები (მაგალითად, მზისაგან დამცავი კრემის გამოყენება, სათანადო ტანსაცმლის ტარება).
მკურნალობის მონიტორინგი
ამიოდარონით მკურნალობის დაწყებამდე რეკომენდებულია ელექტროკარდიოგრაფიული გამოკვლევის ჩატარება და სისხლში კალიუმის დონის განსაზღვრა. ამიოდარონის მიღების დაწყებამდე უნდა მოხდეს ჰიპოკალემიის კორექცია. მკურნალობის პერიოდში საჭიროა რეგულარული ელექტროკარდიოგრაფიული გამოკვლევა (ყოველ 3 თვეში) და ტრანსამინაზებისა და ღვიძლის ფუნქციის სხვა მაჩვენებლების კონტროლი.
გარდა ამისა, იმის გამო, რომ ამიოდარონმა შეიძლება ჰიპოთირეოზი ან ჰიპერთირეოზი გამოიწვიოს, განსაკუთრებით პაციენტებში ანამნეზში ფარისებრი ჯირკვლის დაავადებით, ამიოდარონის მიღებამდე საჭიროა კლინიკური და ლაბორატორიული (თირეოტროპული ჰორმონის) გამოკვლევის ჩატარება ფარისებრი ჯირკვლის ფუნქციის დარღვევის და დაავადების გამოვლენის მიზნით. ამიოდარონით მკურნალობის პერიოდში, აგრეთვე მკურნალობის შეწყვეტიდან რამდენიმე თვის განმავლობაში საჭიროა პაციენტის რეგულარული გამოკვლევა ფარისებრი ჯირკვლის ფუნქციის კლინიკური ან ლაბორატორიული ცვლილების გამოსავლენად. ფარისებრი ჯირკვლის ფუნქციის დარღვევის ეჭვის შემთხვევაში აუცილებელია სისხლის შრატში თირეოტროპული ჰორმონის დონის განსაზღვრა.
იმის მიუხედავად, ამიოდარონით მკურნალობის პერიოდში აღინიშნა თუ არა სიმპტომატიკა ფილტვების მხრივ, რეკომენდებულია ყოველ 6 თვეში ფილტვების რენტგენოლოგიური გამოკვლევისა და ფილტვის ფუნქციური სინჯის ჩატარება.
არსებობს ცნობები, რომ პაციენტებში რომლებიც მკურნალობენ რითმის დარღვევასთან დაკავშირებით, ადგილი ჰქონდა პარკუჭების ფიბრილაციას, სიხშირის დარღვევას და/ან კარდიოსტიმულატორის ან იმპლანტირებული დეფიბრილატორის მოქმედების ზღურბლის გაზრდას, რამაც შეიძლება შეამციროს ამ უკანსკნელთა ეფექტურობა. ამიტომ მკურნალობის დაწყებამდე ან მკურნალობის დროს საჭიროა ამ მოწყობილობათა ფუნქციონირების სისწორის რეგულარული შემოწმება.
ქოშინის ან მშრალი ხველის წარმოქმნა – როგორც იზოლირებულად, ისე საერთო მდგომარობის თანმხლები გაუარესებით – მიუთითებს ფილტვებზე ტოქსიური გავლენის შესაძლებლობაზე, ისეთის, როგორიცაა ინტერსტიციული პნევმოპათია, რომლის განვითარების ეჭვის შემთხვევაში საჭიროა რენტგენოლოგიური გამოკვლევისა და ფილტვის ფუნქციური სინჯების ჩატარება.
გულის პარკუჭების რეპოლარიზაციის პერიოდის გახანგრძლივების შედეგად შეიძლება აღინიშნოს გარკვეული ელექტროკარდიოგრაფიული ცვლილებები: თ, თჩ (კორეგირებული) ინტერვალის დაგრძელება, ტალღების წარმოქმნა. დასაშვებია -თც ინტერვალის გაზრდა არა უმეტეს 450 მწმ-ით, ან საწყისი სიდიდეზე არა უმეტეს 25%-ით. აღნიშნული ცვლილებები არ არის პრეპარატის ტოქსიური მოქმედების გამოვლენა, თუმცა საჭიროებს კონტროლს როტარიტმილს დოზის კორექციის და შესაძლო პროარითმოგენული მოქმედების შეფასების მიზნით.
II და III ხარისხის ატრიოვენტრიკულური ბლოკადის, სინოატრიული ბლოკადის ან ორმხრივი პარკუჭშიდა ბლოკადის განვითარების შემთხვევაში მკურნალობა უნდა შეწყდეს. I ხარისხის ატრიოვენტრიკულური ბლოკადის შემთხვევაში საჭიროა დაკვირვების გაძლიერება. მიუხედავად იმისა, რომ ადგილი ჰქონდა არითმიის განვითარებას ან უკვე არსებული რითმის დარღვევის გაძლიერებას, ამიოდარონის პროარითმოგენული ეფექტი სუსტია, მცირეა ვიდრე სხვა უმეტესი ანტიარითმიული პრეპარატების უმრავლესობისა და ვლინდება, ჩვეულებრივ, ზოგიერთ სამკურნალო საშუალებებთან კომბინაციის ან ელექტროლიტური ბალანსის დარღვევის შემთხვევაში. არამკაფიო მხედველობის ან მხედველობის შესუსტების შემთხვევაში აუცილებელია ოფთალმოლოგიური გამოკვლევის ჩატარება, მათ შორის თვალის ფსკერის დათვალიერება. ამიოდარონის მიზეზით მხედველობის ნერვის ნეიროპათიის ან ნევრიტის განვითარებისას აუცილებელია პრეპარატის მოხსნა – სიბრმავის განვითარების საშიშროების გამო.
იმის გამო, რომ ამიოდარონი იოდს შეიცავს, პრეპარატის მიღებამ შეიძლება შეცვალოს ფარისებრი ჯირკვლის რადიოიზოტოპური გამოკვლევების შედეგები, თუმცა არ ახდენს გავლენას სისხლის პლაზმაში Тз-ის, Т4-ისა და თირეოტროპული ჰორმონის შემცველობის განსაზღვრის სანდოობაზე.
ქირურგიულ ჩარევამდე ექიმ-ანესთეზიოლოგს უცილობლად უნდა ვაცნობოთ, რომ პაციენტი როტარიტმილს იღებს. პრეპარატით ხანგრძლივმა მკურნალობამ შეიძლება გააძლიეროს ადგილობრივი ან საერთო ანესთეზიის დროს არსებული ჰემოდინამიკური რისკი. ეს განსაკუთრებით ეხება ბრადიკარდიულ და ჰიპოტენზიურ ეფექტებს, გულის დარტყმითი მოცულობის შემცირებასა და გამტარობის დარღევევას. გარდა ამისა, იშვიათად პაციენტს, რომელიც როტარიტმილს უშუალოდ ქირურგიული ჩარევის შემდეგ ღებულობენ, შეიძლება განუვითარდეთ მწვავე რესპირატორული დისტრეს სინდრომი. ფილტვების ხელოვნური ვენტილაციისას ასეთი ავადმყოფები საჭიროებენ გულდასმით კონტროლს.
ავტომობილისა და სხვა მექანიზმების მართვის უნარზე ზემოქმედება
პრეპარატის მიღების დროს, განსაკუთრებით მკურნალობის დასაწყისში, რეკომენდებულია თავის შეკავება ავტოტრანსპორტის მართვისგან და სხვა სამუშაოების შესრულებისგან, რომლებიც მოითხოვს ყურადღების მომატებულ კონცენტრაციას და ფსიქომოტორული რეაქციების სისწრაფეს.
ჭარბი დოზირება
დოზის გადაჭარბების ნიშნების გამოვლენისას როგორც წესი, საკმარისია, პრეპარატის დოზის შემცირება ან დროებით მისი მიღების შეწყვეტა.
ერთდროულად პრეპარატის დიდი რაოდენობით მიღებისას შეიძლება აღინიშნოს ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა, სინუსური ბრადიკარდია, გულის გაჩერება, პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის შეტევები, “პირუეტის” ტიპის პაროქსიზმული ტაქიკარდია. შესაძლებელია ატრიოვენტრიკულური გამტარობის შენელება, უკვე არსებული გულის უკმარსობის გაძლიერება.
მკურნალობა: კუჭის ამორეცხვა და აქტივირებული ნახშირის დანიშვნა, თუ პრეპარატი მიღებული იყო ცოტა ხნის წინ. სპეციფიკური ანტიდოტი არ არსებობს. ამიოდარონი და მისი მეტაბოლიტები არ გამოიდევნება დიალიზის დროს. ყველა დანარჩენ შემთხვევაში მკურნალობა სიმპტომურია. ბრადიკარდიის განვითარებისას შეიძლება ბეტა-ადრენოსტიმულატორების დანიშვნა ან კარდიოსტიმულატორის გამოყენება, ხოლო “პირუეტის” ტიპის ტაქიკარდიის შემთხვევაში მაგნიუმის მარილების ინტრავენური შეყვანა ან კარდიოსტიმულაცია.
სხვა წამლებთან ურთიერთქმედება
უკუნაჩვენებია კომბინაცია იმ პრეპარატებთან, რომლებმაც შეიძლება გამოიწვიოს “პირუეტის” (ტორსადე დე პოინტეს) ტიპის პოლიმორფული პარკუჭოვანი ტაქიკარდია (ამიოდარონთან ერთად ამ პრეპარატების მიღებისას იზრდება პოტენციურად ლეტალური “პირუეტის” ტიპის პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის განვითარების რისკი):
– ანტიარითმიული საშუალებები: 1А ჯგუფის (ქინიდინი, ჰიდროქინიდინი, დიზოპირამიდი, პროკაინამიდი), III ჯგუფის (დოფეტილიდი, იბუტილიდი, ბრეტილიუმის ტოზილატი), სოტალოლი;
– სხვა (არა ანტიარითმიული) პრეპარატები, ისეთი, როგორიც არის ბეპრიდილი, ვინკამინი; ზოგიერთი ნეიროლეფსიური საშუალებები: ფენოთიაზინები (ქლორპრომაზინი, ციამემაზინი, ლევომეპრომაზინი, თიორიდაზინი, ტრიფლუოპერაზინი, ფლუფენაზინი), ბენზამიდები (ამისულპრიდი, სულტოპრიდი, სულპრიდი, თიაპრიდი, ვერალიპრიდი), ბუტიროფენონები (დროპერიდოლი, ჰალოპერიდოლი), სერტინდოლი, პიმოზიდი; ტრიციკლური ანდიდეპრესანტები; ციზაპრიდი; მაკროლიდური ანტიბიოტიკები (ერითრომიცინი ინტრავენური შეყვანისას, სპირამიცინი); აზოლები; ანტიმალარიული საშუალებები (ქინინი, ქლოროქინი, მეფლოქინი, ჰალოფანტრინი, ლუმეფანტრინი); პენტამიდინი პარენტერალური შეყვანისას; დიფემანილის მეთილსულფატი; მიზოლასტინი; ასტემიზოლი; ტერფენადინი; ფტორქინოლონები (უმეტესწილად, მოქსიფლოქსაცინი).
არარეკომენდებული კომბინაციები შემდეგ საშუალებებთან:
– ბეტა-ადრენობლოკერები, კალციუმის “ნელი” არხების ბლოკერები, რომლებიც ანელებენ გულის შეკუმშვის სიხშირეს (ვერაპამილი, დილთიაზემი), ვინაიდან არსებობს ავტომატიზმისა (გამოხატული ბრადიკარდიის) და გამტარობის უნარის დათრგუნვის რისკი.
– ნაწლავების პერისტალტიკის მასტიმულირებელი სასაქმებელი პრეპარატები, რომლებმაც შეიძლება გამოიწვიოს ჰიპოკალემია, რაც ზრდის “პირუეტის” ტიპის პოლიმორფული პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის განვითარების რისკს. ამიოდარონის მიღებისას გამოყენებულ უნდა იქნას სხვა ჯგუფის სასაქმებელი პრეპარატები.
სიფრთხილეს მოითხოვს შემდეგ პრეპარატებთან კომბინაციები:
– პრეპარატები, რომლებმაც შეიძლება გამოიწვიოს ჰიპოკალემია: ჰიპოკალემიის გამომწვევი დიურეზული საშუალებები (მონოთერაპია ან კომბინაცია), ამფოტერიცინი B (ი/ვ), სისტემური გლუკოკორტიკოსტეროიდები, ტეტრაკოზაქტიდი. პარკუჭოვანი რითმის დარღვევის განვითარების რისკის გაზრდა, განსაკუთრებით “პირუეტის” ტიპის პარკუჭოვანი ტაქიკარდიისა (ხელშემწყობი ფაქტორია ჰიპოკალემია). აუცილებელია სისხლში ელექტროლიტების დონის კონტროლი, საჭიროებისას – ჰიპოკალემიის კორექცია და პაციენტზე კლინიკური და ელექტროკარდიოგრაფიული დაკვირვება. “პირუეტის” ტიპის პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის განვითარების შემთხვევაში არ უნდა მოხდეს ანტიარითმიული საშუალებების მიღება (საჭიროა პარკუჭოვანი კარდიოსტიმულაციის დაწყება, შეიძლება მაგნიუმის მარილების ინტრავენური შეყვანა);
– პროკაინამიდი: ამიოდარონმა შეიძლება გაზარდოს პროკაინამიდისა და მისი მეტაბოლიტის – N-აცეტილპროკაინამიდის კონცენტრაცია პლაზმაში, რაც ზრდის პროკაინამიდის გვერდითი ეფექტების განვითარების რისკს.
– არაპირდაპირი მოქმედების ანტიკოაგულაციური საშუალებები: ამიოდარონის ვარფარინთან კომბინაციის შემთხვევაში შესაძლებელია არაპირდაპირი ანტიკოაგულაციური საშუალებების ეფექტების გაძლიერება, რაც ზრდის სისხლდენის განვითარების რისკს. საჭიროა პროთრომბინის დროის ხშირი კონტროლი და ანტიკოაგულაციური საშუალებების დოზის კორექცია, როგორც ამიოდარონით მკურნალობის პერიოდში, ისე მისი მოხსნის შემდეგ.
– საგულე გლიკოზიდები (სათითურას პრეპარატები): ავტომატიზმისა (გამოხატული ბრადიკარდია) და წინაგულოვან-პარკუჭოვანი გამტარობის დარღვევის განვითარების რისკი. გარდა ამისა, ამიოდარონისა და დიგოქსინის კომბინაციისას შესაძლებელია სისხლის პლაზმაში დიგოქსინის კონცენტრაციის გაზრდა (მისი კლირენსის დაქვეითების გამო). ამიტომ ამიოდარონისა და დიგოქსინის კომბინირებისას აუცილებელია სისხლში დიგოქსინის კონცენტრაციის განსაზღვრა და დიგიტალისური ინტოქსიკაციის შესაძლო კლინიკური და ელექტროკარდიოგრაფიული გამოვლინების კონტროლი. შესაძლოა საჭირო გახდეს დიგოქსინის დოზის შემცირება.
– ესმოლოლი: კუმშვადობის, ავტომატიზმისა და გამტარობის დარღვევა (სიმპათიკური ნერვული სისტემის კონპენსატორული რეაქციის დათრგუნვა). საჭიროა კლინიკური და ელექტროკარდიოგრაფიული კონტროლის ჩატარება.
– ფენიტოინი და შესაბამისად ფოსფენიტოინი: ამიოდარონისა და ფენიტოინის კომბინაციის შემთხვევაში შესაძლებელია ფენიტოინის ჭარბი დოზირების განვითარება, რასაც შეიძლება მოჰყვეს ნევროლოგიური სიმპტომების წარმოქმნა. აუცილებელია კლინიკური მონიტორინგი და ჭარბი დოზირების პირველივე ნიშნებისას ფენიტოინის დოზის შემცირება, სასურველია სისხლის პლაზმაში ფენიტოინის კონცენტრაციის განსაზღვრა.
– ფლეკაინიდი: ამიოდარონი ზრდის ფლეკაინიდის კონცენტრაციას სისხლის პლაზმაში, რის გამოც საჭიროა ფლეკაინიდის დოზის კორექცია.
– პრეპარატები, რომლებიც მეტაბოლიზდება Р450 ЗА4 ციტოქრომის მეშვეობით: შესაძლებელია აღნიშნული პრეპარატების პლაზმური კონცენტრაციის ზრდა, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს მათი ტოქსიურობის მომატება და/ან ფარმაკოდინამიკური ეფექტების გაძლიერება და შეიძლება საჭირო გახდეს მათი დოზის შემცირება:
ციკლოსპორინი: შესაძლებელია ციკლოსპორინის ნეფროტოქსიური მოქმედების გაძლიერება. აუცილებელია სისხლში ციკლოსპორინის კონცენტრაციის განსაზღვრა, თირკმელების ფუნქციის კონტროლი და ციკლოსპორინის დოზირების რეჟიმის კორექცია, როგორც ამიოდარონით მკურნალობის პერიოდში, ისე მისი მოხსნის შემდეგ.
ფენტანილი: ამიოდარონთან კომბინაციამ შესაძლოა გააძლიეროს ფენტანილის ფარმაკოდინამიკური ეფექტები და გაზარდოს მისი ტოქსიური ეფექტების განვითარების რისკი.
სხვა პრეპარატები, რომლებიც მეტაბოლიზდება CYP ЗА4 მეშვეობით: ლიდოკაინი (სინუსური ბრადიკარდიისა და ნევროლოგიური სიმპტომების განვითარების რისკი), ტაკროლიმუსი (ნეფროტოქსიურობის რისკი); სილდენაფილი (მისი გვერდითი ეფექტების გაძლიერების რისკი); მიდაზოლამი (ფსიქომოტორული ეფექტების განვითარების რისკი); ტრიაზოლამი, დიჰიდროერგოტამინი, ერგოტამინი, სიმვასტატინი და სხვა სტატინები, რომლებიც მეტაბოლიზდება CYP ЗА4 მეშვეობით (კუნთოვანი ტოქსიურობის, რაბდომიოლიზის რისკის მომატება, რის გამოც სიმვასტატინის სადღეღამისო დოზა 20 მგ-ს არ უნდა აღემატებოდეს; თუ ეს დოზა ეფექტური არ არის, საჭიროა სხვა ისეთი სტატინის მიღებაზე გადასვლა, რომელის მეტაბოლიზმი CYP ЗА4 მეშვეობით არ ხდება).
– ორლისტატი: სისხლის პლაზმაში ამიოდარონისა და მისი აქტიური მეტაბოლიტის კონცენტრაციის შემცირების რისკი. აუცილებელია კლინიკური და, საჭიროებისას, ელექტროკარდიოგრაფიული კონტროლი.
– კლონიდინი, გუანფაცინი, ქოლინესთერაზის ინჰიბიტორები (დონეპეზილი, გალანტამინი, რივასტიგმინი, ტაკრინი, ამბენონიუმის ქლორიდი, პირიდოსტიგმინის ბრომიდი, ნეოსტიგმინის ბრომიდი), პილოკარპინი: ზედმეტად გამოხატული ბრადიკარდიის განვითარების რისკი (კუმულაციური ეფექტები).
– ციმეტიდინი, გრეიფრუტის წვენი: ამიოდარონის მეტაბოლიზმის შენელება და მისი პლაზმური კონცენტრაციის მომატება; შესაძლებელია ამიოდარონის ფარმაკოდინამიკური და გვერდითი ეფექტების გაძლიერება.
– საინჰალაციო ნარკოზისათვის განკუთვნილი პრეპარატები: პაციენტებს, რომლებიც ამიოდარონს იღებენ, საერთო ნარკოზის გაკეთებისას შეიძლება განუვითარდეთ შემდეგი მძიმე გართულებები: ბრადიკარდია (რეზისტენტული ატროპინის შეყვანის მიმართ), არტერიული ჰიპოტენზია, გამტარობის დარღვევა, გულის დარტყმითი მოცულობის დაქვეითება. ძალიან იშვიათად აღნიშნულია მძიმე გართულებები სასუნთქი სისტემის მხრივ.
– რადიოაქტიური იოდი: ამიოდარონმა შეიძლება დაარღვიოს რადიოაქტიური იოდის შთანთქმა, რასაც მოჰყვება ფარისებრი ჯირკვლის რადიოიზოტოპური გამოკვლევის შედეგების შეცვლა.
– რიფამპიცინი: ამიოდარონთან ერთად მიღებისას რიფამპიცინმა შეიძლება შეამციროს ამიოდარონისა და იოდარონის დეზეთილამის პლაზმური კონცენტრაცია.
– კრაზანას პრეპარატები: თეორიულად შესაძლებელია ამიოდარონის პლაზმური კონცენტრაციის დაქვეითება და ეფექტის შემცირება (კლინიკური მონაცემები არ მოიპოვება).
– აივ-პროტეაზის ინჰიბიტორები (მათ შორის ინდინავირი): ამიოდარონთან ერთად მიღებისას შესაძლებელია სისხლში ამიოდარონის კონცენტრაციის მომატება.
– კლოპიდოგრელი: შესაძლებელია კლოპიდოგრელის ეფექტურობის დაქვეითება.
– დექსტრომეტორფანი: თეორიულად ამიოდარონმა შეიძლება გაზარდოს დექსტრომეტორფანის პლაზმური კონცენტრაცია.
შენახვის პირობები და ვადები
ინახება არაუმეტეს 30°C ტემპერატურის პირობებში, ბავშვებისათვის მიუწვდომელ ადგილას.
ვარგისიანობის ვადა
3 წელი წარმოების თარიღიდან.
ნუ გამოიყენებთ ვარგისიანობის ვადის გასვლის შემდეგ.
გამოშვების ფორმა: 200მგ ტაბლეტი №30
გაცემის რეჟიმი: II ჯგუფი (გაიცემა ფორმა N3 რეცეპტით)
მწარმოებელი: Rivopharm SA, შვეიცარია