ფარმაკოთერაპიული აღწერები, გამოხმაურებები, აფთიაქები, ფასები, აქციები. 25 000 მედიკამენტი. ლალი დათეშიძის პროექტით 1996 წლიდან.

გორდოქსის საერთაშორისო დასახელება (აქტიური ნივთიერება): აპროტინინი/ aprotinin

გორდოქსის კლინიკურ-ფარმაკოლოგიური ჯგუფი: ანტიჰემორაგიული და ჰემოსტაზური საშუალებები. ფიბრინოლიზის ინჰიბიტორები

---

გორდოქსი აფთიაქებსა და ბაზებში , ფასები, აქციები, პრაისები , ინტერნეტ-აფთიაქები >>>
ბმული გვერდიდან შეგიძლიათ მიიღოთ ინფორმაცია პრეპარატების აფთიაქებსა და ბაზებში არსებობის, ფასების, ფასდაკლებების, ინტერნეტ-აფთიაქების შესახებ, გამოიხმოთ პრაისები,  უფასო პრეპარატების სიები და სხვა >>>

ჩაწერა საქართველოს Top – ექიმებთან >>>
ჩაწერა ხდება მხოლოდ ელიტარულ, ცნობილ ექიმებთან ელფოსტით, ტელეფონით, სკაიპით, მესენჯერით და კომუნიკაციის სხვა საშუალებებით >>>

უცხოეთიდან კონსულტაციები, მეორადი დიაგნოზი, დანიშნული მედიკამენტების ანალიზი, მედიკამენტების მეორეული დანიშვნა უცხოელი სპეციალისტების მიერ, დიაგნოსტიკა და მკურნალობა უცხოეთში >>>
იხ. სამედიცინო ტურიზმის სპეციალიზებული საიტი >>>

---

შემადგენლობა
100 000 კიე (კალიკრეინ ინაქტივირებული ერთეული) აპროტინინის კონცენტრატი ამპულაში (10 მლ)

სამკურნალწამლო ფორმა და აღწერა
საინექციო ხსნარი;

უფერო ან ოდნავ შეფერილი ხსნარი. შეფერილობის ინტენსიურობა არაუმეტეს BY5 – BY4, Y5 – Y4.
კლინიკური მახასიათებლები
მიღების ჩვენება
გორდოქსი გამოიყენება გულის ოპერაციის დროს პერიოპერაციული სისხლის დაკარგვის  და ჰემოტრანსფუზიის საჭიროების შესამცირებლად მოზრდილ პაციენტებში, რომელთაც უტარდებათ აორტო-კორონარული შუნტირება. მისი დანიშვნა რეკომენდებულია პროფილაქტიკისთვის პაციენტებში,  რომლებიც იმყოფებიან სისხლდენების ან ტრანსფუზიის საჭიროების მომატებული რისკის ქვეშ.
გამოყენების მეთოდი და დოზები
შეყვანის დაწყებამდე აუცილებელია პაციენტებში ჩატარდეს აპროტინინის მიმართ სპეციფიური IგG ანტისხეულებზე ტესტირება (იხ. ნაწილი 4.3).
შემთხვევათა გამონაკლისების გარდა, როდესაც დანიშნულების ხასიათი განსხვავდება, მოზრდილ პაციენტებში რეკომენდებულია პრეპარატის შემდეგი დოზირება:
ტესტ – დოზა
შესაძლო მომატებული მგრძნობელობის გამო (ანაფილაქსიური), სრული დოზის შეყვანამდე მინიმუმ 10 წუთით ადრე, საჭიროა ინტრავენური ტესტ – დოზის შეყვანა 1 მლ (ანუ 10 000 კიე აპროტინინი). იმ შემთხვევაში, თუ საწყისი დოზირება 1 მლ არ გამოიწვევს ალერგიულ რეაქციას, შესაძლებელია თერაპიული დოზის შეყვანა.
H1და H2 ანტაგონისტების შეყვანა დასაშვებია 15 წუთით ადრე აპროტინინზე ტესტირების ჩატარებამდე. აუცილებელია ანაფილაქსიური და ალერგიული რეაქციების საგანგებო მკურნალობისთვის საჭირო სტანდარტული აღჭურვილობის არსებობა.
ღია გულზე ოპერაციის ჩატარებისას (ხელოვნური სისხლისმიმოქცევის აპარატით) სიხლის დაკარგვის და ჰემოტრანსფუზიის საჭიროების შესამცირებლად:
დოზირება
ნარკოზის შეყვანის შემდეგ (მაგრამ სტერნოტომინის ჩატარებამდე) რეკომენდებულია დარტყმითი დოზების 1-2 მლნ. კიე-ს შეყვანა ნელი ინტრავენური ინექციის ან ინფუზიის სახით 20-30 წუთის მანძილზე. შემდეგი 1-2 მლნ. კიე-ს შეყვანა უნდა მოხდეს სისხლის ხელოვნური მიმოქცევის აპარატის ჩართვამდე. პირველადი შევსების ტუმბოს ხსნარზე დამატებული აპროტინინის და ჰეპარინის ფიზიკური შეუსაბამობის თავიდან ასაცილებლად, თითოეული პრეპარატის დამატება უნდა მოხდეს რეცირკულაციის პროცესში, იმისათვის, რომ მოხდეს ორივე პრეპარატის საკმარისად განზავება, ვიდრე ერთმანეთს შეერევა. პირველი ბოლუსური ინფუზიის შემდეგ უნდა მოხდეს მაღალი დოზების 250000 – 500000 კიე -ს შეყვანა საათში უწყვეტი ინფუზიის გზით ოპერაციის დასრულებამდე.
საერთო ჯამში მკურნალობის ციკლის დროს შეყვანილი აპროტინინის საერთო რაოდენობა არ უნდა აჭარბებდეს 6 მლნ კიე-ს, რაც დაკავშირებულია საინექციო ხსნარში ბენზილის სპირტის შემცველობით (იხ. ნაწილი 4.4).
აპროტინინის ინტრავენური შეყვანა უნდა მოხდეს ცენტრალური ვენური კათეტერის მეშვეობოთ, რომლის გამოყენებაც დაუშვებელია სხვა პრეპარატის შესაყვანად.
გორდოქსის შეყვანა უნდა მოხდეს პაციენტებში წოლით მდგომარეობაში; შეყვანა უნდა მოხდეს ნელა (მაქსიმალური სიჩქარე – 5-10მლ წუთში) ინტრავენური ინექციის ან მოკლევადიანი ინფუზიის სახით.
პაციენტები თირკმელების ფუქნციის დარღვევით: ამ დროისთვის დაგროვილი კლინიკური გამოცდილების თანახმად, დოზის კორექცია არ არის საჭირო.
გამოყენება პედიატრიაში: ჩვილები, მცირე ასაკის ბავშვები, ბავშვები და მოზარდები: პრეპარატის ეფექტურობა და უსაფრთხოება მოცემულ ასაკობრივ ჯგუფში არ დადგენილა.
გამოყენება ხანდაზმულებში: ამ დროისთვის არსებული კლინიკური გამოცდილების მიხედვით, ხანდაზმულ პაციენტებში არ შეინიშნება პრეპარატის მიმართ განსაკუთრებული რეაქციის არსებობა.
უკუჩვენება
აქტიური ნივთიერების ან ნებისმიერი დამხმარე ნივთიერების მიმართ მომატებული მგრძნობელობა.
პაციენტებში, რომელთაც აქვთ აპროტინინის მიმართ სპეციფიკური IgG ანტისხეულები, აპროტინინით მკურნალობის დროს შეინიშნება ანაფილაქსიის განვითარების რისკი. ამასთან დაკავშირებით აპროტინინით მკურნალობა მსგავს პაციენტებში უკუნაჩვენებია.
სპეციალური გაფრთხილებები და უსაფრთხოების ზომები გამოყენებისას
ბოლო დროს ჩატარებული დაკვირვებითი კვლევები, ადასტურებენ, რომ აპროტინინით მკურნალობას შესაძლებელია თან ახლდეს თირკმელების ფუნქციის დარღვევა, განსაკუთრებით პაციენტებში, რომელთაც უკვე აღენიშნებათ თირკმელების დარღვევა. პლაცებო-კონტროლირებადი კვლევების შედეგების ანალიზის დროს, რომელიც ჩატარდა პაციენტებში აორტო-კორონარული შუნტირების ოპერაციის შემდგომ, შეინიშნებოდა რომ აპროტინინის ჯგუფში ადგილი ჰქონდა შრატში კრეატინინის  დონის მომატება 0,5მგ/დლ-ით ნორმალურ ნიშნულთან შედარებით (იხ. ნაწილი 5.1). შესაბამისად, აპროტინინის დანიშვნამდე თირკმელების ფუნქციის დარღვევის მქონე პაციეტნებში ან თირკმელების დაზიანების რისკის არსებობისას (მაგ. ამინოგლიკოზიდებით ერთდროული მკურნალობა) აუცილებელია სარგებლის და რისკების სათანადო შეფასება.
ორსულობის დროს აპროტინინის დანიშვნა შესაძლებელია იმ შემთვევაში, თუ პოტენციური სარგებელი აჭარბებს მოსალოდნელ რისკს (იხ. ნაწილი 4.6).
მოცემული პრეპარატი შეიცავს ბენზილის სპირტს. ევროპის ხელმძღვანელობის მიხედვით ბენზილის სპირტის სადღეღამისო დოზა არ უნდა აჭარბებდეს 90მგ სხეულის 1 კგ წონაზე. ამიტომ, მკურნალობის ციკლის დროს აპროტინინის მაქსიმალური დოზა არ უნდა აჭარბებდეს 6 მლნ. კიე-ს.
აპროტინინის გამოყენებისას აუცილებელია სარგებლის და რისკების სათანადო შეფასება, განსაკუთრებით პაციენტებში, რომლებიც უკვე იღებდნენ აპროტინინს (მათ შორის ფიბრინის საბჟენი მასალა, რომელიც შეიცავს აპროტინინს), რადგან შესაძლებელია ალერგიული რეაქციის განვითარება (იხ. ნაწილი 4.8). თუმცა, უმეტეს შემთხვევაში ანაფილაქსია ვითარდება დასაშვები დოზის შეყვანის შემდეგ 12 თვის განამვლობაში, არსებობს ცალკეული შემთხვევები, როდესაც ანაფილაქსიური რეაქცია წარმოიქმნა განმეორებითი ექსპოზიციის შედეგად 12 თვის გასვლის შემდეგ. აპროტინინით თერაპიის დროს აუცილებელია ალერგიული და ანაფილაქსიური რეაქციების მკურნალობისთვის სასწრაფო  დახმარების საშუალებების არსებობა.
თითეულ პაციენტში, აპროტინინით მკურნალობისას, აუცილებელია ტესტ- დოზის შეყვანა, იმისათვის რომ შეფასდეს ალერგიული რეაქციების მიმართ მიდრეკილების არსებობა (იხ. ნაწილი 4.2). პაციენტში ტესტ- დოზის შეყვანა ხდება საოპერაციოში.
H1და H2 ანტაგონისტების შეყვანა შესაძლებელია 15 წუთით ადრე აპროტინინის ტესტის ჩატარებამდე.
აპროტინინის ტესტ- დოზა ყველა პაციენტში უნდა შეადგენდეს 1 მლ (10000 კიე), რომლის შემდეგაც აუცილებელია პაციენტებზე დაკვირვება, როგოც წესი 10 წუთის მანძილზე დარტყმითი დოზის შეყვანამდე (იხ. ნაწილი 4.2).
თუმცა, გართულებების არარსებობის მიუხედავად, 1მლ საწყისი დოზის შეყვანის შემდეგ პერიოდში, აპროტინინის თერაპიულმა დოზამ შესაძლებელია გამოიწვიოს ანაფილაქსიური რეაქციები. ანაფილაქსიური რეაქციის განვითარების შემთხვევაში, უნდა შეწყდეს აპროტინინის ინფუზია და მოხდეს შესაბამისი საგანგებო ზომების მიღება.
ჰიპერმგრძნობელობის განვითარების შესაძლებლობის გამო (იხ. ნაწილი 4.8), გორდოქსის მიღებამდე აუცილებელია სარგებლის და რისკების შეფასება, პაციენტებში, რომელთაც უკვე მიიღეს ატროპინით მკურნალობა. (იხ. ნაწილი 4.8).
იმ შემთხვევაში, თუ ცნობილია, რომ პაციენტმა უკვე მიიღო ან შეძლო აპროტინინის განმეორებითი მკურნალობის მიღება, რეკომენდებულია სიფრთხილის შემდეგი ზომების მიღება. როგორც მითითებულია ნაწილში 4.2, საწყისი დოზის შეყვანამდე 10 წუთით ადრე საჭიროა ტესტ- დოზის შეყვანა მოცულობით 1მლ (10000 კიე). ამას გარდა, სატესტო დოზის შეყვანამდე 15 წუთით ადრე, შესაძლებელია H1 ანტაგონისტის  (მაგ. კლემასტინი) და H2 ანტაგონისტის (მაგ. ციმეტიდინი) შეყვანა.
ალერგიული რეაქციის (ანაფილაქტიური) მკურნალობის აუცილებლობის შემთხვევაში, უნდა მოხდეს სასწრაფო დამხარების სტანდარტული ზომების მიღება.
თუმცა, არ შეიძლება იმის დავიწყება, რომ თერაპიულმა დოზამ შესაძლებელია გამოიწვიოს ალერგიული რეაქცია, მიუხედავად იმისა რომ პაციენტმა კარგად გადაიტანა საწყისი 1მლ-იანი ტესტ- დოზა. მსგავსი სიმტპომის განვითარების შემთხვევაში დაუყოვნებლივ უნდა მოხდეს აპროტინინის ინფუზია და გატარდეს სასწრაფო დახმარების სტანდარტული ზომები.
გორდოქსის მიღების დროს, პაციენტებში შეინიშნებოდა თირკმლის უკმარისობის და სიკვდილიანობის განვითარება საკონტროლო ასაკობრივ ჯგუფთან შედარებით, რომელიც ხასიათდებოდა ანალოგიური სამედიცინო ანამნეზით და, რომლებსაც ჩაუტარდათ აორტის გულის ნაწილზე ოპერაცია ხელოვნური სისხლისმიმოქცევის პირობებში, სისხლის მიმოქცევის შეწყვეტით ღრმა ჰიპოთერმიის ფონზე. მსგავს შემთხვევებში გორდოქსის დანიშვნა შესაძლებელია უკიდურესი სიფრთხილით. აუცილებელია შესაბამისი ანტიკოაგულანტური მკურნალობის ჩატარება ჰეპარინით (იხ. ასევე დამატებითი შენიშვნები შემდეგ ნაწილში).
დამატებითი მითითებები პრეპარატის გამოყენების შესახებ ხელოვნური სისხლის მიმოქცევის პირობებში
ადექვატური ანტიკოაგულაციური აქტივობის შესანარჩუნებლად გორდოქსის ერთდროული გამოყენებისას, რეკომენდებულია შემდეგი მეთოდებიდან ნებისმიერის გამოყენება:
1. შედედების აქტივირებული დრო (შად): არ უნდა მოხდეს შად-ის განხილვა, როგორც კოაგულაციაზე სტანდარტული ტესტი; მოცემული ტესტის შედეგების ინტერპრეტირება დამოკიდებულია სპროტინინის არსებობაზე. ამას გარდა, ტესტის შედეგზე მოქმედებს განსხვავებები, რომლებიც დაკავშირებულია განზავებასთან  და ტემპერატურა, რომელიც გამოიყენება ხელოვნური სისხლისმიმოქცევის პირობებში. ნაჩვენებია, რომ აპროტინინის გავლენა გამოიხატება მცირე ხარისხით კაოლინურ შად-თან მიმართებაში, შად-თან შედარებით დიატომური მიწის (ცელიტი) გამოყენებით. პროტოკოლების განსხვავებულობის მიუხედავად, რეკომენდებულია შად-ის  750 -წამიანი ტესტის ჩტარება დიატომური მიწის გამოყენებით ან შად-ის 480- წამიანი ტესტი კაოლინის გამოყენებით აპროტინინთან, ჰემოდილუციის და ჰიპოთერმიის ხარისხებისგან დამოუკიდებლად. გორდოქსის დროს ანალიზების შედეგების ინტერპრეტირებასთან მიმართებაში კონსულტაციებისას, აუცილებელია რეაქტივების მწარმოებელთან დაკავშირება შად-ის ტესტისთვის.
2. ჰეპარინის მუდმივი დოზების შეყვანა: ჰეპარინის სტანდარტული დარტყმითი დოზები, რომელთა შეყვანაც ხდება გულის კათეტერიზაციამდე, ასევე ჰეპარინის რაოდენობა, რომელიც ემატება ხელოვნური სისხლის მიმოქცევის აპარატის საწყისი შევსების ხსნარს, უნდა შეადგენდეს არაუმეტეს 350 სე/კგ. ჰეპარინის დამატებითი დოზა განისაზღვრება პაციენტის სხეულის მასის და ხელოვნრუი სისხლისმიმოქცევის პირობებში ჩარევის ხანგრძლივობის გათვალისწინებით.
3. ჰეპარინის/პროტამინის  ტიტრირება: მოცემული მეთოდის გამოყენების შედეგებზე გავლენას არ ახდენს აპროტინინის არსებობა, ამიტომ იგი მისაღებია ჰეპარინის დონის განსაზღვრისთვის. ჰეპარინის დოზებსა და მასზე პასუხს შორის ურთიერთკავშირის შეფასება უნდა მოხდეს პროტამინის ტიტრირებით აპროტინინის შეყვანამდე (ჰეპარინის დარტყმითი დოზების განსაზღვრისთვის).
ჰეპარინის დამატებითი რაოდენობის შეყვანა შეიძლება ჰეპარინის კონცენტრაციის გათვალისწინებით, რომელიც გაიზომება პროტამინით ტიტრირებით. ჰეპარინის კონცენტრაცია ხელოვნური სისხლის მიმოქცევის პირობებში არ უნდა შემცირდეს 2,7 სე/მლ (2,0მგ/კგ)-ზე ქვევით ან დოზაზე ქვემოთ, რომლის განსაზღვრაც მოხდა აპროტინინის შეყვანამდე განხორციელებული ჰეპარინის დოზიდან მიღებულ პასუხზე დამოკიდებულების ტესტირებისას.
ხელოვნური სისხლის მიმოქცევის დასრულების შემდეგ, თუ პაციენტმა მიიღო გორდოქსის ინექცია, ჰეპარინის ნეიტრალიზება უნდა მოხდეს პროტამინის შეყვანით. პროტამინის რაოდენობის გათვლა უნდა მოხდეს ფიქსირებული კოეფიციენტიდან გამომდინარე, რომელიც განისაზღვრება შეყვანილი ჰეპარინის რაოდენობის მიხედვით ან გამოითვლება პროტამინით ტიტრირების მეთოდით.
მნიშვნელოვანი: გორდოქსის გამოყენება არ ნიშნავს იმას რომ ჰეპარინის საჭიროება მცირდება.
პრეპარატების ურთიერთქმედება და სხვა ფორმის ურთიერთქმედება
აპროტინინი აინჰიბირებს თრომბოლიზური პრეპრატების მოქმედებას, მათ შორის სტრეპტოკინაზას, უროკინაზას და ალტეპლაზას (р-ТАП = პლაზიმინოგენის რეკომბინანტული ქსოვილოვანი აქტივატორი), ამასთან ერთად, ინჰიბირების ეფექტი დამოკიდებულია პრეპარატის დოზაზე.
ორსულობა და ლაქტაცია
არ ჩატარებულა ადექვატური და კარგად კონტროლირებადი კვლევები ორსულებში.
გამოყენება ორსულობის დროს: ცხოველებში ჩატარებული კველევები არ ადასტურებენ აპროტინინის ტერატოგენულ ან ემბრიოტოქსიურ ეფექტს. დაუშვებელია აპროტინინის გამოყენება ორსულობის დროს, გარდა იმ შემთხვევებისა, როდესაც პოტენციური სარგებელი აჭარბებს მოსალოდნელ რისკს. სერიოზული გვერდითი მოვლენების განვითარების შემთხვევაში (როგორებიცაა ანაფილაქსიური რეაქციები, გულის გაჩერება და ა.შ.) და მათი მკურნალობის დროს რისკის და სარგებლის შეფასებისას, საჭიროა მოხდეს ნაყოფზე სერიოზული ზიანის პოტენციური საფრთხის გათვალისწინება (იხ. ნაწილი 4.4).
არ შესწავლილა აპროტინინის დედის რძეში გადასვლი უნარი.
ლაქტაციის დროს გორდოქსის ინექციის გამოყენების შესახებ ინფორმაცია არ არსებობს. იმის გათვალისწინებით, რომ აპროტინინი არ შეიწოვება შიგნით მიღებისას, დედის რძეში მისი არანაირი რაოდენობა არ იმოქმედებს ჩვილზე.
ზემოქმედება ავტოტრანსპორტის და მექანიზმების მართვის უნარზე
პრეპარატის გამოყენების სფეროს გათვალისწინებით, მოცემული ეფექტების განხილვა არააქტუალურია.
გვერდითი მოვლენები
პაციენტებში აპროტინინის პირველად გამოყენებისას, ალერგიული ან ანაფილაქსიური რეაქციების განვითარება ნაკლებად მოსალოდნელია. განმეორებითი შეყვანის შემთხვევაში ალერგიული (ანაფილაქსიური) რეაქციების განვითარების სიხშირე შეიძლება გაიზარდოს 5%-მდე. ალერგიული (ანაფილაქსიური) რეაქციების ანალიზის რეტროსპექტივაში ნაჩვენები იყო, რომ მათი სიხშირე იზრდება, მაშინ როდესაც განმეორებითი შეყვანა ხდება პირველი შეყვანიდან 6 თვის განმავლობაში (სიხშირე შეადგენს 5% განმეორებითი ექსპოზიციის დროს 6 თვის მანძილზე და 0,9% განმეორებითი ექსპოზიციისას 6 თვის შემდეგ). ამას გარდა, რეტროსპექტიულ ანალიზში ნაჩვენებია, რომ მწვავე ანაფილაქსიური რეაქციების სიხშირე დამატებით იზრდება პაციენტებში, რომლებმაც 6 თვის მანძილზე მიიღეს აპროტინინი ორ ჯერზე მეტად, იმ შემთხვევაშიც კი, თუ პაციენტმა კარგად გადაიტანა აპროტინინით განმეორებითი მკურნლობა. შემდეგი შეყვანისას შესაძლებელია განვითარდეს მწვავე ალერგიული რეაქცია ან, უკიდურეს იშვიათ შემთხვევაში, ფატალური ანაფილაქსიური შოკი.
ალერგიული ან ანაფილაქსიური რეაქციები, რომლებიც გავლენას ახდენენ ორგანოთა ცალკეულ სისტემებზე, გამოიხატება შემდეგ ფორმებში:
გულ-სისხლძარღვთა სისტემის მხრივ: არტერიული ჰიპოტენზია;
საჭმლის მომნელებელი სისტემის მხრივ: გულისრევა;
სასუნთქი სისტემა: ასთმა (ბრონქოსპაზმი);
კანი და დანამატები: ქავილი, ჭინჭრის ციება, გამონაყარი.
იმ შემთხვევაში, თუ ალერგიული რეაქცია ვითარდება ინექციის ან ინფუზიის დროს, პრეპარატის შეყვანა დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს. უნდა გატარდეს სასწრაფო დახმარების სტანდარტული ზომები, მათ შორის ადრენალინის, მოცულობის ჩანაცვლება და კორტიკოსტეროიდების შეყვანა.
გულსისხლძარღვთა სისტემა
პლაცებო-კონტროლირებად კლინიკური კვლევების ანალიზში პაციენტებში, რომელთაც ჩაუტარდათ აორტო-კორონარული შუნტირების ოპერაცია, არ შეინიშნებოდა არსებითი სხვაობა მიოკარდიუმის ინფარქტის შემთხვევათა რაოდენობებში, პლაცებოსთან შედარებით (1,47% და 1,37%; აპროტინინის ჯგუფი – ნ=3470, პლაცებო ჯგუფი – ნ=2682, 2004 წლის დეკემბრის მონაცემების მიხედვით). ზოგიერთ კვლევეში შეინიშნებოდა მიოკარდიუმის ინფარქტის სიხშირის გაზრდის ტენდენცია აპროტინინის შეყვანის დროს, მაშინ როდესაც სხვა კვლევებში, პირიქით, შეინიშნებოდა მიოკარდიუმის ინფარქტის შემთხვევების სიხშირის შემცირება.
ვინაიდან ზემოთხსენებული კვლევების ამოცანას წარმოადგენდა მიოკარდიუმის ინფარქტის განვითარების სიხშირის სხვაობა, კლინიკურად მნიშვნელოვანი გვერდითი მოვლენების განვითარების სტატისტკურად დადგენა შეუძლებელია.
მულტიცენტრულ კვლევებში, სადაც ჩატარდა პაციენტებში აორტო-კორონარული შუნტირების პირველი ოპერაცია, ტრანსპლანტატის ოკლუზიის რისკი მაღალი იყო პაციენტებში აპროტინინის მიღებისას, ვიდრე პლაცებო ჯგუფში. მოცემული შედეგების დამახინჯება მოხდა ორი ცალკე ჩატარებული კვლევის მონაცემების უარყოფითი გავლენით. განმეორებითი ანალიზის შედეგად ამ კვლევებიდან ერთ-ერთში ჩატარდა არაადექვატური ჰეპარინიზაცია, ხოლო მეორეში – ტრანსპლანტატის კონსერვირების არასანქცირებული მეთოდის გამოყენება. ჰეპარინიზაციასთან დაკავშირებულ შენიშვნებთან ერთად (იხ. ნაწილი 4.4), საჭიროა მითითება ტესტირებისთვის სისხლის ნიმუშების აღების მიუღებელ პრაქტიკაზე ძირითადი ინტრავენური სისტემიდან, რომელიც გამოიყენებოდა აპროტინინის შესაყვანად. ამ ფაქტორების გათვალისწინებით, ცალკეულ ჯგუფებს შორის არ შეინიშნებოდა მიოკარდიუმის ინფარქტის სიხშირეებს შორის ან სიკვდილიანობის მაჩვენებლის მიხედვით.
პლაცებო-კონტროლირებადი კვლევების თანახმად, აპროტინინის გამოყენებით, შესაძლებელია შემდეგი გვერდითი მოვლენების განვითარება (კლასიფიკაცია CIOMS III სიხშირის კატეგორიების თანახმად) (აპროტინინი ნ=3740, პლაცებო ნ=2682, 2004 წლის დეკემბრის მონაცემების მიხედვით):
არასასურველი მოვლენები, რომლებიც განისაზღვრება, როგორც „ხშირად განვითარებული“, შეინიშნებოდა არანაკლებ 2%-ში.
გვერდითი მოვლენები, რომლებიც შეინიშნებოდა პოსტმარკეტინგული გამოყენებისას (ნ=556 შეტყობინება, 2004 წლის დეკემბრის მდგომარეობით), მონიშნულია კურსივით.
ცალკეული სიხშირის კატეგორიების ფარგლებში გვერდითი მოვლენები ჩამოთვლილია სიმწვავის შემცირების მიხედვით.

კლინიკური აღწერა	ხშირი>1%- < 10%	არახშირი> 0,1% -< 1%	იშვიათი > 0,01% – <0,1%	ძალიან იშვიათი <0,01%
სისტემური დარღვევები და პათოლოგია შეყვანის ადგილას
რეაქციები შეყვანის ადგილას				ინექციის ან ინფუზიის ადგილას განვითარებული რეაქციები (თრომბო)- ფლებიტი ვენაში შეყვანის ადგილას
გულის მხრივ
მიოკარდიუმის დარღვევები	მიოკარდიუმის ინფარქტი	მიოკარდიუმის იშემია ოკლუზია/კორონარული არტერიის თრომბოზი
პერიკარდიალური გაჟონვა		პერიკარდიალური გაჟონვა
სისხლძარღვების მხრივ
ემბოლიები და თრომბოზი		თრომბოზი	არტერიული თრომბოზი (და მისი ფორმები, სიცოცხლისთვის მნიშვნელოვანი ორგანოებისთვის დამახასიათებელი, მაგ. თირკმელების, ფილტვების, თავის ტვინის)	ფილტვის არტერიის თრომბოემბოლია
სისხლის და სისხლმბადი სისტემის მხრივ
სისხლის შედედების დარღვევები				დისემინირებული სისხლძარღვშიდა შედედება (DIC), კოაგულოპათია
იმუნური სისტემის მხრივ
ჰიპერმგრძნობელობის მწვავე რეაქციები			ალერგიული რეაქციები ანაფილაქსიური / ანაფილაქტოიდური რეაქციები	ანაფილაქსია (სიცოცხლისთვის საშიში)
თირკმელების და შარდგამომყოფი სისტემის მხრივ
თირკმელების ფუნქციის დარღვევა		თირკმლისუკმარისობა:თირკმლისუკმარისობა.ოლიგურია

ჭარბი დოზირება
არ არის აღწერილი ჭარბი დოზირების ან ინტოქსიკაციის შემთხვევები.
არ არსებობს სპეციფიური ანტიდოტი. რეკომენდებულია სიმპტომური მკურნალობის ჩატარება.
ფარმაკოლოგიური თვისებები
ფარმაკოდინამიური თვისებები
ათქ
კოდი: B02AB01
ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი: ანტი-ფიბრინოლიზური საშუალებები.
აპროტინინი წარმოადგენს ფარტო სპექტრის პროტეაზას ინჰიბიტორის მოლეკულას, რომელსაც გააჩნია ანტი-ფიბრინოლიზური მოქმედება. წარმოქმნის რა შექცევად სტექიომეტრულ კომპლექსს ფერმენტ-ინჰიბიტორს, აპროტინინი ადამიანში აინჰიბირებს პლაზმაში და ქსოვილებში ტრიპსინს, პლაზმინს, კალიკრეინს, რაც იწვევს ფიბრინოლიზის ინჰიბირებას.
ამას გარდა, იგი აინჰიბირებს სისხლის შედედების აქტივაციის კონტაქტურ ფაზას, რომელიც წარმოადგენს ფიბრინოლიზის კოაგულაციის და სტიმულირების პროცესის გაშვების ფაქტორს.
აპროტინინი გამოიყენება ოპერაციების დროს ხელოვნური სისხლის მიმოქცევის პირობებში, რადგან იგი ასუსტებს ანთებით რეაქციებს, რაც იწვევს ალოგენური სისხლის ტრანსფუზიის საჭიროების და სისხლდენის შემცირებას, ასევე სისხლდენის გამო შუასაყარის განმეორებითი კვლევის აუცილებლობის შემცირებას.
პლაცებო-კონტროლირებადი კვლევების ანალიზების  შედეგების მიხედვით პაციენტებში, რომელთაც ჩაუტარდათ აორტო-კორონარული შუნტირების ოპერაცია, შრატში კრეატინინის დონის მომატების სიხშირე 0,5მგ/დლ-ით საწყის დონესთან შედარებით უფრო მაღალი იყო პაციენტებში აპროტინინის სრული დოზის მირებისას, პლაცებო ჯგუფთან შედარებით (9,0% ან ნ=185/2047, შედარებით 6,6%-თან ან ნ=129/1957), ამასთანავე, რისკის კოეფიციენტი შეადგენდა 1,41 (1,12 – 1,79). უმეტეს შემთხვევაში, თირკმელების ფუნქციის ოპერაციისშემდგომ დარღვევას ჰქონდა შექცევადი ხასიათი და არ იყო სერიოზული; შრატში კრეატინინის დონის მომატების სიხშირე 2.0 მგ/დლ-ით საწყის დონესთან შდარებით  იყო მსგავსი აპროტინინის სრული დოზის ჯგუფში, ხოლო პლაცებო ჯგუფში (1,1% და 0,8%); რისკის კოეფიციენტი შედაგენდა 1,16 (0,73 – 1,85) (იხ. ნაწილი 4.4).
ფარმაკოკინეტიკური თვისებები
ინტრავენური შეყვანის შემდეგ აპროტინინი სწრაფად ვრცელდება მთელს უჯრედგარე ჭრილში, რასაც თან ახლავს პლაზმაში აპროტინინის კონცენტრაციის სწრაფი შემცირება; ნახევარგამოყოფის პერიოდი შეადგენს 0,3-0,7 საათს. მოგვიანებით, კერძოდ შეყვანიდან 5 საათის შემდეგ, დგება ელიმინაციის ტერმინალური ფაზა, რომლის დროსაც ნახევარგამოყოფის პერიოდი შეადგებს 5-10 საათს.
როგორც ჩანს, პლაცენტა აპროტინინისთვის არ არის სრულებით შეუღწევადი, თუმცა პენეტრაცია საკმაოდ ნელა მიმდინარეობს.
პაციენტებში გულის ოპერაციის დროს აპროტინინის მიღებისას, პლაზმაში პრეპარატის კონცენტრაციის საშუალო წონასწორობა ოპერაციის დროს შეადგენდა 175 – 281 კიე/მლ შემდეგი სქემის გამოყენების შედეგად:
2 მლნ კიე ინტრავენურად საწყისი დოზის სახით; 2 მლნ კიე ტუმბოს საწყისი შევსების ხსნარში და 500000 კიე საათში უწყვეტი ინტრავენური ინფუზიის სახით ოპერაციის მსვლელობისას. პრეპარატის პლაზმაში საშალო წონასწორული კონცენტრაცია ოპერაციის დროს მოცემული დოზის ნახევრის შეყვანის შედეგად შეადგენდა 110-164 კიე/მლ.
აპროტინინზე ჩატარებული ფარმაკოკინეტიკური კვლევების,მონაცემები ჯანმრთელ მოხალისეებში კარდიოლოგიურ პაციენტებში, რომელთაც ჩაუტარდათ ოპერაცია ხელოვნური სისხლის მიმოქცევის პირობებში და ქალებში, რომელთაც ჩაუტარდათ ჰისტერექტომია, ადასტურებენ რომ ფარმაკოკინეტკიკურ პარამეტრებს დოზებით 50000 კიე -დან 2მლნ კიე-მდე დიაპაზონში აქვთ ხაზოვანი ხასიათი.
პლაზმას ცილებთან კავშირის შესწავლა მოხდა ეხ ვივო ვირთხების პლაზმაში ულტრაცენტრიფუგირების საშუალებით. ანტიფიბრინოლიზური აქტივობის დაახლოებით 20% განპირობებული იყო ცილებთან დაუკავშირებელი ფორმით, ხოლო პრეპარატის 80%  შრატის ცილებთან იყო დაკავშირებული.
წონასწორულ ფაზაში განაწილების მოცულობა შეადგენდა დაახლოებით 20 ლიტრს, ხოლო საერთო კლირენსი ადამიანის ირგანიზმიდან შეადგენდა დაახლოებით 40მლ წუთში.
აპროტინინი გროვდებოდა თირკმელებში და მცირედით ხრტილოვან ქსოვილებში.
თირკმელებში პრეპარატის დაგროვება წარმოადგენს აპროტინინის კავშირის შედეგს  პროქსიმალური არხების ეპითელური უჯრედების ფუნჯოვან ზღვართან,  ასევე ამ უჯრედების ფაგოლიზოსომებში კუმულაცია. ხრტილოვან ქსოვილებში კუმულაცია განპირობებულია ძირითადი აპროტინინის აფინირებით მჟავე პროტეოგლიკანების მიმართ.
სხვა ორგანოებში პრეპარატის კონცენტრაცია ძირითადად არ განსხვავდებოდა შრატში შემცველობისგან. პრეპარატის მეტ-ნაკლები კონცენტრაცია შეინიშნებოდა თავის ტვინში; აპროტინინი პრაქტიკულად არ აღწევდა ზურგის ტვინის სითხეში.
აპროტინინის მხოლოდ მცირედი რაოდენობა გადის პლაცენტარულ ბარიერს. პლაცენტა შეუძლებელია იყოს აპროტინინისთვის სრულიად შეუღწევადი, თუმცა პენეტრაციის სიჩქარე უკიდურესად მცირეა.
დედის რძეში აპროტინინის შეღწევა არ შესაწავლილა. თუმცა, იმის გამო, რომ აპროტინინი არ შეიწოვება პერორალური მიღების შემდეგ, დედის რძეში არსებულ აპროტინინს არ შეუძლია ზიანი მიაყეოს ჩვილს, მისი რაოდენობის მიუხედავად.
მეტაბოლიზმი, ელიმინაცია და ექსკრეცია
აპროტინინის მოლეკულა თირკმელებში ლიზოსომალური ფერმენტების ზემოქმედების შედეგად იყოფა უფრო მოკლე პეპტიდებად ან ამინომჟავებად. ადამიანში შარდში გამოიყოფა არანაკლებ  აპროტინინის შეყვანილი დოზის 5%. ინტრავენური შეყვანის შემდეგ, ჯანმრთელ მოხალისეებში ნიშნულით 131I მონიშნული ნივთიერების  25%-დან 40%-მდე ექსკრეტირდებოდა 48 საათის განმავლობაში შარდით მეტაბოლიტების სახით. მოცემულ მეტაბოლიტებს არ გააჩნდათ ფერმენტის ინჰიბირების მოქმედება.
არ არსებობს მონაცემები პრეპარატის გამოყენების შესახებ პაციენტებში თირკმლის უკმარისობის ტერმინალური სტადიით; თუმცა პაციენტებში თირკმლის უკმარისობით, არ შეინიშნებოდა კლინიკურად მნიშვნელოვანი ფარმაკოკინეტიკური ცვლილებები ან გვერდითი მოვლენები. ამასთან დაკავშირებით, დოზის სპეციალური კორექცია მსგავს შემთვევაში არ არის საჭირო.
უსაფრთხოების კლინიკამდელი კვლევების შედეგები
მწვავე ტოქსიურობა
ვირთხებში, ზღვის გოჭებში, კურდღლებში და ძაღლებში აქტიური ნივთიერების დიდი რაოდენობით (> 150000 კიე/კგ სხეულის მასაზე) სწრაფი შეყვანისას ადგილი ჰქონდა სხვადასხვა გამოხატულობის ხარისხის ჰიპოტენზიას, რომელიც სწრაფად გადიოდა.
50% ლეტალური დოზის  სავარაუდო მაჩვენებლები ინტრავენური შეყვანისას შეადგენდა:
თაგვები: 2.5 -6,5 მილიონი კიე კგ წონაზე.
ვირთხები: 2.5- 5.0 მილიონი კიე კგ წონაზე.
ძაღლები: > 1.360.000 კიე კგ წონაზე.
კურდღლები: > 0.5 მილიონი კიე კგ წონაზე.
კვლევებში, რომლის დიზაინიც შემუშავდა  ადამიანებში სავარაუდო გამოყენების მოდელირების მიზნით, ძაღლებში გამოიყენებოდა პრეპარატის სადღეღამისო დოზა 340000 კიე/კგ 4 -საათიანი ინფუზიის სახით ან დოზით 1360000 კიე/კგ ყოველდღოიურად 8 -საათიანი ინფუზიის სახით. მოცემული დოზები 3-10-ჯერ აღემატება ადამიანისთვის რეკომენდებულ დოზებს. შეინიშნებოდა ნორმიდან შემდეგი გადახრები: ფსევდოალერგიული რეაქციები და სუსტად გამოხატული ან ზომიერი ჰიალინური ცვლილებები თირკმელების მილაკების ეპითელური უჯრედების ციტოპლაზმაში. თირკმელებში მორფოლოგიურ ცვლილებებს გავლენა არ მოუხდენია გორგლოვანზე, თუმცა არ წარმოადგენდა სრულებით შექცევადს მკურნალობის გარეშე 10 დღიანი პერიოდის დასურლებისას.
ვირთხებში, ზღვის გოჭებში, კურდღლებში დიდი დოზების სწრაფი შეყვანისას (>150000 კიე /კგ) ადგილი ჰქონდა სხვადასხვა ხარისხის ჰიპოტენზიის განვითარებას.
ქრონიკული ტოქსიურობა
ვირთხებში აპროტინინი გამოიყენებოდა ყოველდღიურად 10000-300000 კიე/კგ 13 კვირის განმავლობაში ინტრაპერიტონეალურად. მაღალი დოზების გამოყენებისას შეინიშნებოდა წონის მომატების სიჩქარის შემცირება, თირკმელების უკმარისობით მიმდინარე. აუტოფსიის შედეგად გამოვლინდა თირკმელების წონის მომატება, ხოლო თირკმლის მილაკების ჰისტოლოგიური კველვისას, შეინიშნებოდა თირკმლის მილაკებში ჰიალინური წვეთები და ცილინდრები, განსაკუთრებით ორ ჯგუფში, რემელთაც დაენიშნათ პრეპარატის მეტ-ნაკლებად მაღალი დოზები (150000 და 300000 კიე/კგ). მილაკებში არსებულ ცვლილებებს არ ჰქონდათ მუდმივი ხასიათი და არ შეინიშნებოდა გორგლოვანის დაზიანება.
ვირთხებზე ჩატარებულ სხვა კვლევაში არ შეინიშნებოდა თირკმელებში პათოლოგიური ცვლილებები 35-დღიანი აღდგენის პერიოდის დასრულების შემდეგ. ერთადერთ გამონაკლისს წარმოადგენს თირკმელების წონა, რომელიც შედარებით მაღალი იყო მდედრობითსა და მამრობითში, რომლებიც  იღებდნენ პრეპარატის მაქსიმალურ დოზას. შედეგად, ყველა სახის მორფოლოგიური და ფუნქციონალური ცვლილება, რომელიც განვითარდა თირკმლის მილაკებში, იყო სრულიად შექცევადი 35 დღის მანძილზე მკურნალობის დასრულების შემდეგ.
მრავალრიცხოვანი კვლევები ჩატარდა ძაღლებში; რომლის დროსაც გამოიყენებოდა დოზები 5000-500000 კიე/კგ, რომელთს შეყვანაც ხდებოდა ინტრავენურად ან ინტრაპერიტონეალურად 16- კვირიანი მაქსიმალური პერიოდის განმავლობაში. ისევე როგორც ვირთხებში, ძაღლებშიც ტოქსიური ზემოქმედების სამიზნეს წარმოადგენდა თირკმელების მილაკების ეპითელიუმი. ცალკეულ კვლევებში, რომლებიც მოიცავდნენ მკურნალობის გარეშე პერიოდს, ნაჩვენები იყო რომ მოცემული მორფოლოგიური და ფუნქციონალური გადახრა ატარებს შექცევად ხასიათს.
ტოქსიურობა რეპორდუქციულ სისტემსათან მიმართებაში
ვირთხებში აპროტინინის ინტრავენური შეყვანა დოზით 80000 კიე/კგ არ იწვევდა ტოქსიურობას დედაზე და ემბრიოტოქსიურობას ან ფეტოტოქსიურობას. პრეპარატის ყოველდღიური გამოყენება დოზით 100000 კიე/კგ არ ზემოქმედებდა ზრდის სიჩქარეზე და ნაყოფის განვითარებაზე; დოზის 200000 კიე/კგ ინტრავენური შეყვანისას არ შეიმჩნეოდა ტერატოგენული ეფექტი. კურდღლებში ინტრავენური შეყვანა  დოზით 100 000 კიე/კგ არ იწვევდა ტოქსიურობას დედაზე და არ ჰქონდა ემბრიოტოქსიური და ფეტოტოქსიური ეფექტი.
მუტაგენურობა
აპროტინინს არ გამოუვლენია მუტაგენურობა შალმონელლა/მიკროსომულ ტესტზე (ეიმსი) და B. სუბტილის დნმ-ს დაზიანების ტესტზე.
ფარმაცევტული მონაცემები
დამხმარე ნივთიერებები
ნატრიუმის ქლორიდი, ბენზილის სპირტი, საინექციო წყალი.
შეუსაბამობა
აპროტინინი პრაქტიკულად უნდა ჩაითვალოს სხვა პრეპარატებთან შეუსაბამოდ. დაუშვებელია მისი შერეულ ინფუზიებთან გამოყენება. აუცილებლობის შემთხვევაში, შესაძლებელია განზავდეს 0,9% ნატრიუმის ქლორიდის ხსნარში ან მინიმუმ 500მლ 5% გლუკოზას ხსნარში. გლუკოზაში განზავებული პრეპარატის გამოყენება უნდა მოხდეს 4 საათის მანძილზე.
ქიმიური შეუსაბამობის გამო, დაუშვებელია მისი გამოყენება კორტიკოსტეროიდებთან, საკვებ ხსნარებთან ერთად, რომლებიც შეიცავენ ამინომჟავებსა და ცხიმებს.
ვარგისიანობის ვადა
5 წელი.
შენახვის პირობები
ინახება არაუმეტეს 30°C ტემპერატურაზე, ორიგინალ შეფუთვაში სინათლისგან დასაცავად.
დაუშვებელია გამოყენება ამპულის შემცველობის ამღვრევის შემთხვევაში. ამპულის გახსნის შემდეგ ხსნარის გამოყენება უნდა მოხდეს დაუყოვნებლივ.

გამოშვების ფორმა: 100000კსე/10მლ საინექციო ხსნარი ამპულა #25
შეფუთვა
პირველადი შეფუთვა: 10 მლ ხსნარი უფერო შუშის ფლაკონში გატეხვის წერტილით.
მეორადი შეფუთვა: 25 ამპულა მუყაოს კოლოფში გამოყენების ინსტრუქციასთან ერთად.
გაცემის რეჟიმი: II ჯგუფი (გაიცემა ფორმა N3 რეცეპტით)
გაიცემა მხოლოდ სტაციონარული გამოყენებისთვის. გამონაკლისის სახით შეიძლება გამოყენება დისპანსერსა და არასტაციონარულად.
მწარმოებელი კომპანია: GEDEON RICHTER Plc, უნგრეთი

გაფრთხილება